Piše Jovan Plamenac
Upravo minula 2017. godina obilovala je ćotecima po rebrima Crkve, opozicije i naroda.
Ćoteke su dobile majke koje su rodile barem troje djece, kojima je oduzeta nadoknada kojom su tu djecu prehranjivale i na životni put izvodile. Od njih puču rebra mnogim porodicama u Crnoj Gori.
Ćoteci pljušte po rebrima lidera opozicionog Demokratskog fronta, njihovih saradnika, pa i paušalno, u sudskim procesima podobnim onom Draži Mihailoviću, među kojima je najupečatljiviji „Državni udar“. Ovi ćoteci su izrasli iz onih turbo suzavca.
Ćoteci Danas najvećem u svetosavskoj Crkvi, kao i oni nakon što je sahranio Zorana Đinđića, zgotovljeni su u Podgorici, takoreći doma, a primio ih je preko Beograda.
Ništa dobro neće uzrasti na jalovini pristajanja na podmićivanja, ucjene, obećanja i strah kojim crnogorski režim obilno daruje narod kojim vlada.
Takođe ništa dobro neće uzrasti na kanabeu američkih ambasadorki i ambasadora, na kojem šene i neki koji se predstavljaju kao opozicija ovima koji na tom istom kanabeu šene i duže i bolje.
Neće ništa dobro uzrasti ni na pristajanju Crkve, od straha junačkoga i mekote komfora, da živu riječ Jevanđelja učini sterilnom i takvu sveže za amvone.
Ćoteci su sudbina srpskog naroda.
Na ćotecima, na stradanju, trpljenju i žrtvi, kao u Nojevoj barci, jedino je moguće isplivati iz žabokrečine zapadnjačke materijalističke ideologije i vinuti se u orlovska prostranstva, iz memljive tamnice i okova u slobodu duha.
Samo narod koji je spreman na žrtvu može da očekuje dostojanstvo, političke partije takođe
Samo onaj u Crkvi ko trpljenjem podnosi žrtvu i prima stradanje, ima pravo na slobodu duha. Samo onaj ko, u strahu Božijem, ima odvažnosti da se odupre poklonjenju idolima bogoborne liberalne demokratije može se nazvati Božijim. Idoli, kojima su se ne samo poklonili oni koji čine vlast u Crnoj Gori i Srbiji, nego bezmalo i svi oni koji čine vlast u evropskim i mnogim drugim država u svijetu, danas su: demokratija, ljudska prava, rodna ravnopravnost, medijske slobode, sloboda vjeroispovijesti, monetarni sistem… Ovi idoli su, kao i oni Dioklecijanovi i Maksimilijanovi, prevara, i poklanjati se njima znači poklanjati se „bogu laži“. A poklanjati se „bogu laži“ znači – odreći se Hrista.
Ovi lažni bogovi su ljudska tvorevina. Oni koji su ih stvorili, doveli su na vlast skoro sve aktuelne režime u Evropi, i mnoge u svijetu. I na vlasti ih održavaju.
Idoli današnjeg liberalizma postoje samo kao prevara, opstaju isključivo kroz njihovu zloupotrebu
Rani hrišćani su hramove Božije, hramove Istine, podizali na moštima mučenika, stradalnika za Hrista, za Istinu. Danas pravoslavni sveštenici evharijski prinos u svetoj Liturgiji, toj istinskoj zajednici sa Hristom, vrše na antiminsu, platnu u koje je ušivena čestica moštiju nekog mučenika.
Na Hristovom stradanju, kao putu u Njegovo vaskrsenje, nastala je Crkva. Na hristopodobnom dvovjekovnom stradanju, u vrijeme cara Konstantina Velikog vaskrsnuli su hrišćani sa svojom Crkvom.
Na tom istom stradanju Danas najvećeg u svetosavskoj Crkvi, počev od 1999. pa sve do ovog posljednjeg, zajedno sa stradanjem novih i starih kosovskih mučenika, vaskrnuće Najsvetija srpska zemlja.
Neće Kosovo i Metohija vaskrsnuti na briselskim i vašingtonskim kanabeima, niti na poklonjelju ovovremenim idolima, nego na stradanju naroda, srpskog ali i albanskog, od one uboge starice pa sve do Mitropolita Amfilohija i Olivera Ivanovića.
Isto tako, neće srpski narod vaskrsnuti ni na strahu ni na komforu, nego na ćotecima koje prima od tvoraca ideologije današnjeg liberalizma i njihovih ovdašnjih slugu.
(Autor je paroh barski)
Izvor: in4s
