Pupin - istinski Hristov vojnik (3): Prijatelj Vudroa
PIŠE: Dragiša Šoć - hadžija
Mihajlo Pupin, vjernik i Srbin bez ostatka cijelog života je uporno radio, stvarao i brinuo o svojim naučnim radovima, ali isto tako i o dobrobiti svog naroda.
Poznato je da je još 1908. godine poslije aneksije Bosne i Hercegovine, lično organizovao miting Srba u Njujorku, gdje je u svom zapaljivom, patriotskom govoru između ostalog rekao: „Mi Srbi u ovoj dalekoj tuđini uvjeravamo našu braću u Otadžbini, da smo i dušom i tijelom sa njima i da sva naša sredstva stoje na raspolaganju našem milom srpstvu.“
Ovaj dio (kao i još toga) je formulisan u Rezoluciji koja je tom prilikom donešena. U njoj je posebno naglašena radost povodom proglašenja saveza između Srbije i Crne Gore. Sa željom da se više nikad ne razdvoje „ i da traje sve dok srpstva bude."
Povodom ponovnog vraćanja matici zemlji Kosova i Metohije, na proslavi čuvenog Vidovdana 1913. godine, budući da nije mogao biti prisutan na stotine mjesta i sa ljudima koji su ga zvali na proslavu širom Amerike, napisao je pismo u formi proglasa koje je poslao na sve adrese sa kojih je bio pozvan, u kojem između ostalog kaže: “Pomislite samo da su Makedonija i Stara Srbija sa svim srpskim zadužbinama i svetinjama, ponovo u srpskim rukama.“
A završava sa : „Pomisli samo Srbine, brate, da sa tvojom vidovdanskom slavom, slavi opet srpska vila svoj povratak na Šar planinu. “
Naravno, ne zaboravlja da na kraju ovog svojevrsnog vidovdanskog proglasa ne napomene - da nikako i nikad ne zaboravljaju da je Andrija Sremac taj koji povezuje Srbe iz Amerike sa društvom Narodna odbrana iz Beograda i da preko njega pošalju svoju pomoć braći koja u novooslobođenim krajevima nemaju baš ništa i žive u teškoj bijedi, potpuno malaksali u materijalnom, duhovnom i nascionalnom smislu, te im treba mnogo pomoći!
Isto tako povodom atentata u Sarajevu opominje čitav svijet, pogotovu američke intelektualce da se pred njihovim očima odvija poslednji čin velike drame koja je otpočela još 1908. godine. Upozorava da će ćutanje dovesti do velike katastrofe, ali i jednostrano svođenje krivice na atentatora.
U pismu američkom kongrgesu ističe da je Austrija drsko prkoseći odlukama Berlinskog kongresa anektirala Bosnu i Hercegovinu i zabila nemilosrdne kandže u nezarasle rane izmučenog i napaćenog naroda srpskog.
Potom navodi čitav spisak događaja koji su bili preteča ovoj aneksiji i postavlja pitanje: Zar je onda kakvo iznenađenje kad Srbin usled ovakvih užasnih okolnosti, gori od želje da se otcijepi od mrske Austrije i sjedini sa svojom braćom u Srbiji, Makedoniji i Crnoj Gori?
Ne propušta pri tome navesti za Srbe značajnu paralelu: „Ta dugo u Beču pripremana okupacija, pala je na isti dan kad je na Kosovu propala srpska država“.
Početkom Velikog rata, lično je Crvenom krstu Beograda uputio dvadeset hiljada dolara, sa naznakom da će za koji dan poslati još deset. U tom periodu on je drugovao sa mnogim velikim i značajnim ljudima širom svijeta, a posebno je bilo čuveno njegovo prijateljstvo sa Vudrou Vilsonom, predsjednikom Amerike.
Pomagao je i crnogorskoj vojsci, ali o tome u sledećem nastavku...
(Nastavlja se)
