„Ovom, ovom...“ ili: Kome smetaju zastave pod kojima je Crna Gora živjela, ratovala i trajala?

PIŠE: Tomo T. Velički 

„Ovom, ovom… kako da ga nazovem, Bećiru…“ – napisala je na Fejsbuku nekadašnja najviša funkcionerka SDP-a Draginja Vuksanović, očigledno duboko potresena što je državna nagrada dodeljena čovjeku koji, pazite sad, „negira Crnu Goru i crnogorsku naciju“. I sve to uz poetski dodatak: „OTETO – PROKLETO“. Kao da se unaprijed pripremala za „guslarsko veče“.

Ali, vratimo se stvarnosti. Bećir Vuković nije neki „ovaj, ovaj“, već jedan od najistaknutijih živih pisaca Crne Gore, sin ovih planina i zavičaja, čovjek čiji je životni i književni trag dublji od svih izbornih rezultata SDP-a od osnivanja. 

Ali ako je kriterijum bio „ko neguje sve što Crna Gora jeste“, onda je Bećir odavno zaslužio ono što mu je sada i zvanično priznato.

I tu dolazimo do suštine Draginjinog bola: smetaju joj zastave. Ne bilo kakve, nego po njoj srpske, koje su vijorile na prijemu u Vili Gorica povodom predstojećeg Dana državnosti Crne Gore. Smetaju joj i ljudi koji nose Crnu Goru u srcu, a ne u marketinškom spotu. Smeta joj, ne treba sumnjati, i ćirilica. Ta ista ćirilica kojom su ispisane povelje Stefana Nemanje sina Ribnice odnosno Podgorice, Zakonik cara Dušana, sva zaostavština Svetog Petra Cetinjskog i Petra Drugog Petrovića Njegoša, kralja Nikole, Marka Miljanova, Miljana Vukova i sva istorijska dokumenta stare Crne Gore. A danas – i dalje – ćirilica se uči u školama prije latinice. I opet će. Zato što je to jedina volja naroda, a ne hira birokratije.

Smetaju joj i Andrija Mandić, i Bećir Vuković, i sve što podsjeća da je prošlo vrijeme kada je ubjedljiva manjina upravljala većinom, kada su nam se preko noći podmetali novi „identiteti“, falsifikovane zastave i hibridne istorije. 

Smetaju joj oni koji nisu spremni da se odreknu istorijske, vjerske i kulturne vertikale Crne Gore – samo zato što to nekome na Cetinju ili u Baru tako više prija.

Ali šta da se radi. Danas su, na radost većine građana, u Crnoj Gori ponovo prisutne i zastava pod kojom je Crna Gora prolazila svoje najslavnije trenutke, i ćirilica kao temelj duhovnog identiteta, i Mandić i Bećir – svaki na svom mjestu. Ne kao „osvajači“, već kao domaćini.

Pa draga naša Draginja – ako vam je za utjehu, ima vas još koji nostalgično tugujete za vremenom kad se istorija Crne Gore mogla prepravljati na jednom partijskom sastanku. Ali to vrijeme je prošlo. I neće se vratiti.